Obiekt KELT-4 to układ trzech gwiazd: KELT-4A, KELT-4B i KELT-4C, który przez przeciętny teleskop wygląda jak zwykła, pojedyncza kropka. Dodajmy, że była to zawsze kropka na tyle nudna, że nikt nie zwracał na nią uwagi. Od kilkudziesięciu lat wydawało się, że pod kropką na niebie kryją się jedynie dwie gwiazdy (KELT-4B i C były uważane za jedną i oznaczane były przez „B”). Dziś wiemy lepiej. KELT-4B i KELT-4C to układ dwóch gwiazd orbitujących wokół siebie w takiej odległości, jak Saturn krąży wokół Słońca (10 jednostek astronomicznych). Obydwie gwiazdy są mniej masywne od Słońca. Wokół nich, w odległości 328 jednostek astronomicznych (około 9 razy tyle co od Słońca do Plutona) krąży KELT-4A: gwiazda nieco bardziej masywna od Słońca i zarazem jaśniejsza od obydwu gwiazd, wokół których orbituje. To wokół tej jasnej gwiazdy krąży planeta.
Planeta znajduje się w odległości zaledwie 0.043 jednostki astronomicznej od swojej gwiazdy macierzystej. To 10 razy bliżej niż Merkury ma do Słońca. Masa planety wynosi 0.9 masy Jowisza, ale jej promień wynosi aż 1.6 promienia Jowisza. Mamy do czynienia z „rozdętą gazową planetą”, której atmosfera została nagrzana i rozszerzona przez znajdującą się ekstremalnie blisko gwiazdę.
KELT-4Ab okrąża swoje „słońce” raz na trzy dni, co z Ziemi jest widoczne jako spadek blasku kropki na niebie. Planeta tranzytuje bowiem na tle swojej gwiazdy macierzystej (tak jak Merkury będzie przechodził na tle tarczy Słońca 9 maja, dla obserwatora na Ziemi). Jeśli dysponuje się teleskopem i kamerką, można próbować to zaobserwować. Spadek blasku wynosi zaledwie 1%, jednak układ KELT-4 posiada jasność aż 10 magnitudo (we filtrze V), co czyni go bardzo łatwym obiektem do obserwacji tranzytu planety z Ziemi.
Link do publikacji naukowej: [klik!]
Ten wpis zamieściłem również na Mikroblogu.
